Verkeersrecht 2025-6

In mijn letselschade praktijk word ik regelmatig geconfronteerd met (beoordelend) artsen die aangeven dat ze wel zien dat cliënten pijn hebben, maar vervolgens opmerken daar niet zo veel mee te kunnen. Een verzekeringsarts die bijvoorbeeld opmerkt: "Het ervaren van pijn alleen is geen verzekeringsgeneeskundige reden om beperkingen aan te nemen.” Dit concludeerde de verzekeringsarts ondanks het feit dat hij de klachtenpresentatie ‘authentiek’ vond en de ‘lijdensdruk invoelbaar’. Of een plastisch chirurg die recentelijk in een deskundigenbericht over het letsel van een cliënte concludeert: “Er zijn uitzonderlijk meer klachten dan men zou verwachten bij een dergelijk goed genezen distale radius fractuur.1) Aannemelijk zou zijn dat betrokkene misschien wat moeite heeft met zware belasting, bij opdrukken of bij wringen, maar betrokkene zou toch normaal gesproken haar werk/sport weer moeten kunnen hervatten na een dergelijke fractuur. Helaas is dat in dit geval niet opgetreden en dat komt met name door de pijnklachten2); ik kan deze niet objectiveren." In de letselschadepraktijk worstelen artsen met pijn. Pijn is subjectief, moeilijk te meten en het toekennen van beperkingen aan pijn betekent mogelijk dat er grond is voor vergoeding van schade wegens verlies verdienvermogen, kosten huishoudelijke hulp en verlies zelfwerkzaamheid. Het slachtoffer moet bewijzen dat hij of zij schade heeft geleden. Mag je dan zomaar afgaan op zijn of haar woord als het gaat om (de ernst van de) pijn? Dit dilemma speelt niet alleen in de letselschadepraktijk, maar ook bij bijvoorbeeld de particuliere arbeidsongeschiktheidsverzekeringen en bij arbeidsongeschiktheidsuitkeringen op basis van de sociale zekerheidswetgeving (WIA).