Mr. E.W. Bosch
In september 2020 werd het onderzoek naar ‘Langlopende letselschadezaken’ gepresenteerd. Dit is een empirisch-juridisch onderzoek naar de kenmerken van letselschadezaken die niet binnen twee jaar zijn afgesloten. De conclusie van dit onderzoek is dat langlopende dossiers vaak om meerdere redenen nog niet zijn geregeld. In reactie op dit onderzoek hebben verzekeraars onder meer gepleit voor de invoering van ‘een directe verzekering’.
In deze bijdrage wordt uiteengezet dat en waarom de directe verzekering niet alleen geen oplossing biedt voor de gesignaleerde knelpunten, maar zelfs de rechtspositie van gelaedeerden verregaand aantast.
Het Verbond van Verzekeraars ziet vier argumenten waarom de invoering van een directe verzekering tot een verbetering van de huidige schaderegelingspraktijk leidt. De directe verzekering betekent 1. een afscheid van het traditionele systeem dat ‘automatisch’ tot langlopende zaken leidt, 2. met de directe verzekering krijgen verzekeraars een rechtstreeks belang om zaken zo goed mogelijk af te wikkelen, 3. in het geval van een directe verzekering kan het vertrouwen van verzekeraar en verzekerde in elkaar de afwikkeling gunstig beïnvloeden en als laatste 4. kan met de directe verzekering een snellere start met de afwikkeling van de schade worden gemaakt en waardoor maatregelen sneller in gang worden gezet ten gunste van de gelaedeerde.
De auteur bepreekt deze argumenten en concludeert dat het niet aannemelijk is dat invoering van een directe verzekering de in het onderzoek geconstateerde knelpunten oplost. Uit de ervaring met de Schadeverzekering Inzittenden (SVI) blijkt echter wel dat zich nieuwe knelpunten zullen aandienen, omdat de rechtspositie van gelaedeerden niet meer wordt geborgd door de democratisch gekozen wetgever, maar voor een groot deel wordt bepaald door verzekeraars.
Zou men dit willen voorkomen, dan is, zoals de minister schrijft in zijn brief aan de Tweede Kamer, uitgebreide regulering door de overheid noodzakelijk. Die regulering zal nieuwe rechtsvragen oproepen, die dan weer beantwoord moeten worden. Dit geeft nieuwe onduidelijkheid. Een dergelijke exercitie zou wellicht de moeite waard zijn als de knelpunten uit het onderzoek ‘Langlopende Zaken’ daardoor opgelost zouden worden. Uit de bespreking blijkt dat dit niet het geval zal zijn.
Naar mening van de auteur is de invoering van een directe verzekering voor de vergoeding van letsel- en overlijdensschade geen goed idee. Daarvan is de minister kennelijk ook doordrongen. Niet te verwachten is dan ook dat de directe verzekering op korte termijn zal worden ingevoerd. Nu verzekeraars deze discussie echter eens in de zoveel tijd op de agenda plaatsen, verwacht de auteur niet dat deze discussie hiermee definitief afgesloten is. Een krachtig tegengeluid blijft daarom noodzakelijk.