verkeersaansprakelijkheid

A reed in de auto van verzoeker toen hij op een T-splising in botsing kwam met (de auto van) verweerster. A reed daarbij op de doorgaande weg, zodat verweerster hem voorrang diende te verlenen. Verzoeker vordert vergoeding van de reparatiekosten. Het gerecht stelt voorop dat 'voorrang verlenen' betekent 'in staat stellen ongehinderd zijn weg te vervolgen'. Het is dan ook niet van belang of verweerster op het moment van het ongeval ten onrechte de doorgaande weg aan het oprijden was of dat zij te ver op de doorgaande weg stilstond - in beide gevallen heeft zij A ten onrechte geen voorrang

Blijkens het eerste tussenarrest (ECLI:NL:GHSHE:2015:2764) is appellant op 30-jarige leeftijd het slachtoffer geworden van een verkeersongeval. Achmea heeft als WAM-verzekeraar aansprakelijkheid erkend. Appellant heeft whiplash-achtige klachten aan het ongeval overgehouden, maar ook psychische klachten. Enige tijd na het ongeval zijn de psychische klachten verergerd en is appellant langdurig behandeld. Appellant is volledig arbeidsongeschikt geworden. Ingeschakelde psychiaters concludeerden dat er sprake was van schizofrenie en dat die, ook zonder het ongeval, waarschijnlijk vóór het 40e jaar

De tienjarige X keerde in de schemer terug van het strand, met K achterop en P op de fiets achter hen. Tijdens een vrij steile afdaling in het duinpad kwam zij ten val, waarbij zij hersenletsel heeft opgelopen. Op de plaats van het ongeval zat een scheur in het fietspad van ongeveer 5 meter in de lengterichting, met aan het eind een andere scheur er haaks op. De moeder van X (appellante) heeft de gemeente als wegbeheerder aansprakelijk gesteld. Een door appellante ingeschakelde deskundige (Y) heeft vastgesteld dat de weg ter plaatse niet voldeed aan de CROW-normen en er ook anderszins niet zo

Ongeval tussen fietsster en automobilist. Eiseres was 15 jaar oud en kwam uit de fietsenstalling van school. Zij moest twee rijbanen oversteken en deed dit toen de eerste rijbaan vrij was, kennelijk zonder (voldoende) te kijken of ook de tweede rijbaan vrij was. Zij is daarop aangereden door Y. Niet in geschil is dat de verzekeraar van Y aansprakelijk is en dat er geen sprake is van overmacht. De verzekeraar wil 70% vergoeden, maar eiseres wil volledige vergoeding. De rechtbank stelt voorop dat het gevaar van het besturen van een motorvoertuig al volledig is verdisconteerd in de 50%-regel

Op 24 april 2009 vond er op de N242 een kop-staartbotsing plaats, waarbij X (WAM-verzekerd bij de rechtsvoorganger van Allianz) achterop geïntimeerde is gebotst. Geïntimeerde stelt Allianz aansprakelijk op grond van het feit dat X niet erin is geslaagd om haar auto tot stilstand te brengen binnen de afstand waarover zij de weg kon overzien en waarover deze vrij was, en daarmee de verplichting van artikel 19 RVV heeft geschonden. Allianz verweert zich door te stellen dat geïntimeerde een noodstop heeft gemaakt terwijl X dat niet hoefde te verwachten. Het hof stelt voorop dat het enkele feit dat

Verzoeker bestuurde in 2007 de auto van X op de snelweg, met X en Y als passagiers. Er zat een bumperklevende personenauto achter hen. Nadat deze hen inhaalde is verzoeker van de weg geraakt en over de kop geslagen. Over de toedracht is men het niet eens. Verzoeker stelt (in 2012) dat X, die zich opwond over het bumperkleven, een ruk aan het stuur heeft gegeven. X stelt dat de inhalende bumperklever hen de weg heeft afgesneden. Y heeft eerst de lezing van X bevestigd. Tijdens een voorlopig getuigenverhoor heeft hij echter onder ede gesteld dat X hem onder druk had gezet en dat de lezing van

Automobiliste X (verzoekster) is toen zij stopte voor een zebrapad van achteren aangereden door automobilist Y. Zij heeft dientengevolge onder meer hoofd- en nekpijnklachten ontwikkeld. Per 2015 wordt X in het kader van de WIA volledig arbeidsongeschikt geacht. Het geschil spitst zich toe op de aansprakelijkheid. De verzekeraar van Y stelt dat er geen voetgangers wilden oversteken en X dus zonder noodzaak plotseling is gestopt, waarna Y niet meer kon stoppen. X stelt dat zij wel degelijk moest remmen voor overstekende voetgangers. De rechtbank stelt voorop dat de afstand tot de voorligger

Verzoeker (X) verrichte op 15 april 2013 wegwerkzaamheden, waarbij hij op een aanhangwagen zat achter een door Y bestuurde bestelauto. Hij moest daarbij afzetschilden in de berm gooien. Op enig moment is hij, staand op de aanhangwagen, gevallen en eerst tussen de bestelauto en de aanhangwagen, vervolgens onder de aanhangwagen terecht gekomen. Y is voor dit voorval in verband met overtreding van artikel 5 Wegenverkeerswet strafrechtelijk veroordeeld tot een boete. X acht Y aansprakelijk en stelt daartoe dat Y, door toe te staan dat X zich tijdens het rijden op de open aanhangwagen zonder enige

Benadeelde is op een kruising door rood licht gefietst en daarbij aangereden door een auto die 70 km/uur reed waar 50 km/uur was toegestaan. Zij heeft daarbij ernstig hersenletsel opgelopen. De verzekeraar heeft aangeboden 75% van de schade te vergoeden, maar benadeelde vordert 90%. Tussen partijen is niet in geschil dat er geen sprake is van overmacht - het geschil is beperkt tot de mate van eigen schuld. De stelling dat de verkeersfout van de automobilist vele malen groter is dan die van benadeelde volgt de rechtbank niet: een substantiële overschrijding van de maximumsnelheid is een